Liturgia Wielkiej Soboty

Wielka Sobota w Kościele katolickim to czas milczenia i zadumy. Wierni nawiedzają Grób Pański, rozważając mękę i śmierć Chrystusa oraz Jego zstąpienie do otchłani, oczekując na zmartwychwstanie. Zgodnie z polską tradycją święcone są też w tym dniu pokarmy na stół wielkanocny.
Po zmroku celebrowana jest Wigilia Paschalna – najważniejsza liturgia w roku, która należy już do uroczystości Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego. 

Liturgia Wigilii Paschalnej składa się z czterech części. Pierwszą jest Liturgia Światła, która rozpoczyna się przed świątynią od obrzędu poświęcenia ognia i paschału – świecy symbolizującej Chrystusa Zmartwychwstałego „Światłość Świata”. Kapłan na paschale zaznacza krzyż, a nad nim grecką literę alfa, pod krzyżem literę omega, a na czterech polach między ramionami krzyża cyfry bieżącego roku. Towarzyszą temu słowa: „Chrystus wczoraj i dziś. Początek i koniec. Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność. Jemu chwała i panowanie”.  Procesja z paschałem wchodzi do ciemnego kościoła. Podobnie jak synowie Izraela nocą szli za przewodem słupa ognia, tak chrześcijanie idą w ślady Zmartwychwstałego Chrystusa. Światło od świecy paschalnej stopniowo rozszerza się na świece trzymane przez wiernych. Po czym śpiewa się Exultet – orędzie paschalne.

Zgodnie z mszałem rzymskim druga część Wigilii Paschalnej to Liturgia Słowa składająca się z czytań z Pisma Świętego, przeplatanych psalmami i modlitwą. Teksty te mają za zadanie przypomnieć wiernym ważne momenty w całej historii zbawienia.

Trzecia część Wigilii Paschalnej to Liturgia Chrzcielna. Po Litanii do Wszystkich Świętych celebrans poświęca wodę chrzcielną – poprzez włożenie paschału do naczynia z wodą, po czym wierni odnawiają swoje przyrzeczeniach chrzcielne, wyrzekając się zła oraz wyznając wiarę w Chrystusa.

Sprawowanie Eucharystii stanowi czwartą część Wigilii Paschalnej i jednocześnie jej szczyt. Jest ona celebracją ofiary męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.