Adwent – czas oczekiwania

W adwentowej ciszy
czekamy na przyjście z nieba
Tego, co kiedyś w żłobie,
dziś w białym opłatku chleba.
Chociaż niepokój i trwoga
serca i dusze ogarnia,
czekamy, aż je oświetli
betlejemska latarnia.
Bo na zbawienie człowieka
Ona przyniesie nadzieję
tam, gdzie Maleńka Miłość
nasze serca ogrzeje.

Adwent to liturgiczny czas przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia. Okres ten ma podwójny aspekt – przygotowuje nas do świąt, abyśmy jak najlepiej je przeżyli, a także kieruje nasze myśli ku rzeczom ostatecznym. „Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy ten dzień przyjdzie.”

Bóg jest Panem czasu, który minął i czasu, który będzie. My o przyszłości możemy mówić, że mamy zamiar coś zrobić, ale człowiek wierzący często dodatkowo powtarza: „jeśli Bóg pozwoli.” Adwent to znakomity czas, byśmy sobie uświadomili, że od jakości tego naszego „teraz”, od wyborów w chwili obecnej zależy to, jaka będzie nasza przyszłość.

Czas Adwentu i następujące po nim Święta Bożego Narodzenia Pańskiego naznaczone są wielką inicjatywą Boga, który wychodzi człowiekowi naprzeciw. Spotkanie, a wraz z nim zaspokojenie wszystkich ludzkich pragnień, zdaje się być na wyciągnięcie ręki. Nowe życie, zapoczątkowane wraz z fiat Maryi, ma szansę stać się udziałem każdego wierzącego, który prawdziwie szuka Boga. A On daje się znaleźć tym, którzy Go szukają i wybierają Jego drogowskazy!

W naszym kościele od poniedziałku do soboty odprawiana jest Msza św. roratnia. Biorą w niej licznie udział nasi parafianie oraz małe dzieci idące z lampionami, którymi rozświetlają drogę podczas procesji przed Mszą św. Dzieci przynoszą też do żłobka zapisane na kartkach swoje dobre uczynki. Codziennie jedno z nich w drodze losowania zabiera ze sobą do domu figurkę Matki Bożej. Płoną też świeczki symbolizujące dobre uczynki człowieka. Codziennie w krótkiej homilii kapłani przybliżają symbolikę i historię wizerunków Matki Bożej z poszczególnych sanktuariów, albo postać patrona danego dnia (np. św. Mikołaja biskupa). Jest to dobry krok do pogłębienia własnej wiary oraz głębszego przygotowania się do nadchodzących świąt.

Warto też zapoznać się ze znaczeniem poszczególnych symboli adwentowych. Dlatego zamieszczamy krótkie ich opisy na naszej stronie.

Roraty adwentowe Msze święte odprawiane przed wschodem Słońca. Nazwa „roraty” pochodzi od zwyczajowej pieśni na wejście, rozpoczynającej się od słów „Rorate caeli desuper” – „Spuśćcie rosę niebiosa”. Msza św. roratnia jest mszą wotywną o Najświętszej Maryi Pannie w okresie Adwentu. 

Świeca roratnia
Biała lub żółta świeca ozdobiona białą lub niebieską wstążką, zapalana w czasie Mszy Świętej Roratniej. Jest symbolem Maryi, która podobnie jak jutrzenka wyprzedza wschód słońca, tak Ona poprzedziła przyjście Jezusa.

Wieniec adwentowy
Na zielonym wieńcu umieszcza się 4 świece. Wieniec adwentowy posiada bogatą symbolikę: światło, zieleń i krąg, które oznaczają wspólnotę oczekującą w miłości i radości na przyjście Pana. W Wigilię Bożego Narodzenia 4 palące się świece oznajmiają przyjście Jezusa, który jest światłością świata. Cztery świece symbolizujące 4 niedziele adwentowe, które najczęściej są koloru szat liturgicznych poszczególnych niedziel. Dwie pierwsze w kolorze fioletowym – przypominają o czasie ,,prostowania ścieżek dla Pana”; różowa – (III niedziela zwana jest ,,Gaudete” od pierwszych słów antyfony na wejście w czasie liturgii Mszy św.; (Flp 4,4.5), ma uświadomić, że Pan jest już blisko i ogłaszać z tego faktu płynącą radość; niebieska – symbolizuje Maryję oczekującą na Zbawiciela mającego narodzić się za kilka dni. Świece mogą być również koloru czerwonego lub innego wyrażającego radość oczekiwania.

Lampiony adwentowe
Innym przejawem adwentowej liturgii światła jest lampion. Idąc na roraty, zabieramy je ze sobą, aby rozświetlały mroki grudniowej nocy. Ta piękna w swej wymowie symbolika przypomina nam o konieczności zbierania przez cały adwent dobrych uczynków, które mogłyby rozjaśnić mroki grzechu w naszej duszy, wskazać Chrystusowi drogę do naszego serca. By, kiedy w pięknie przyozdobionej świątyni znajdzie się miejsce na betlejemski żłóbek, w naszym sercu znalazło się jednocześnie miejsce dla małego Jezusa.

Żłóbek Adwentowy – może być wykonany z drewna lub wikliny. Obok ustawia się świecę adwentową lub lampion. Dzieci, zbierając słomki siana dobrych uczynków przez cały Adwent, starają się nimi wypełnić żłóbek, aby przygotować go na posłanie dla Dzieciątka Jezus. Pusty żłóbek w czasie adwentowym jest znakiem tęsknoty i oczekiwania.

Kalendarz Adwentowy – każdy nowy dzień w kalendarzu wskazuje na zbliżanie się przyjścia Jezusa. Każdy dzień Adwentu zawiera kartkę z reprodukcją sceny biblijnej, cytat na dany dzień z czytań biblijnych lub głęboką myśl. Mogą to być również wpisywane myśli adwentowe i zobowiązania np. udział w roratach, pomoc chorym. Otwieranie każdego dnia drzwiczek adwentowych wzywa do pełnienia uczynków miłości i do coraz większej radości. Kalendarz przypomina wypełnianie się czasu przed powtórnym przyjściem Zbawiciela i wypełnianie proroctw z Nim związanych.

Wędrująca figura Matki Bożej – zwyczaj ten praktykowany jest w wielu polskich parafiach. Polega na przyjmowaniu figury Matki Bożej z kościoła po roratach do tej rodziny, której dziecko wyciągnęło szczęśliwy los. Najczęściej rodzina ta wraz z dziećmi przyjmuje figurę Matki Bożej na jeden dzień. Przyjmując posąg Matki Bożej celebrują wszyscy rodzinną liturgię, śpiewając pieśni adwentowe i maryjne, czytając i rozważając Pismo Święte oraz odmawiając różaniec i inne modlitwy.