Przyjęcie do Rycerstwa Niepokalanej

W pierwszą sobotę grudnia gościliśmy w naszej parafii Siostry Franciszkanki Maryi Niepokalanej, które ubiegłej niedzieli zachęcały nas do wstąpienia do Rycerstwa Niepokalanej.

Uroczystego przyjęcia 45 nowych członków tego dzieła dokonał proboszcz parafii, ks. prał. Andrzej Szkoła.

Powstanie Rycerstwa Niepokalanej wiąże się ściśle z Rzymskimi studiami o. Maksymiliana M. Kolbego, na które został wysłany z Krakowa pod koniec października 1912 r.

Pobyt w stolicy chrześcijaństwa wywarł na Ojcu Kolbe wielkie wrażenie. Nie było to jednak wrażenie jedynie pozytywne. Szczególnie bolesnym doświadczeniem dla młodego kleryka z Polski musiało być wystąpienie włoskiej masonerii w lutym 1917 r. Dla wolnomularzy był to rok szczególny. Od wystąpienia Marcina Lutra mijało właśnie 400 lat, od powstania masonerii lat 200. Włoska Loża wykorzystując rocznicę spalenia na stosie Giordano Bruno zorganizowała demonstracje na ulicach Wiecznego Miasta. Ich uczestnicy nieśli w pochodzie sztandar na którym Lucyfer deptał leżącego pod jego stopami Michała Archanioła. Na jednym z transparentów, zatkniętym naprzeciw Watykanu, widniał napis: „Diabeł będzie rządził w Watykanie, a papież będzie mu służył za szwajcara”. Św. Maksymilian, świeżo upieczony doktor filozofii, był wstrząśnięty tymi wydarzeniami. Zastanawiał się, jak mocnym musi czuć się przeciwnik, skoro z taką siłą występuje w stolicy chrześcijaństwa? Widząc jawnie podnoszącą się potęgę zła zastanawiał się, co powinien zrobić w tej sytuacji, bo to, że nie mógł pozostać obojętnym, wiedział doskonale.

Założenie i cel Rycerstwa Niepokalanej

Kilka miesięcy później, 16 października 1917 r. wraz sześcioma współbraćmi z międzynarodowego kolegium serafickiego, Maksymilian założył stowarzyszenie szerzenia wiary chrześcijańskiej, które nazwał Militia Immaculata (MI) – Rycerstwo Niepokalanej. Współzałożycielami MI byli: o. Józef Piotr Pal i br. Antoni Głowiński z prowincji rumuńskiej, br. Hieronim Biasi z prowincji padewskiej, br. Kwiryk Pignalberi z prowincji rzymskiej, br. Antoni Mansi i br. Henryk Granata, obaj z prowincji neapolitańskiej. Na spotkaniu inauguracyjnym tym omówiono program MI zawarty w Dyplomiku, który spełniał wówczas rolę statutu, czy też programu podstawowego. Maksymilian jako główny pomysłodawca stowarzyszenia sformułował jego cel: „Starać się o nawrócenie grzeszników, heretyków, schizmatyków, a najbardziej masonów i o uświęcenie wszystkich pod opieką i za pośrednictwem NMP Niepokalanej”. Działalność członków stowarzyszenia ograniczyła się na początku jedynie do prywatnej modlitwy oraz rozdawania cudownych medalików.